R.E.M. Around The Sun - Muziek - cd's

De kracht van REM is goeie songs maken en zeker geen tweede Out of time, welke ik als het slechtste van R.E.M. beschouw {en vele fans overigens}. Niet voor niets hebben de jongens de schurft gekregen van songs als bv. Near wild heaven en Shiny happy people. Around the sun is hun beste plaat sinds AFTP. En zoals elke groep die zo lang meegaat klinkt er geen 1 meer als in de jaren 80 of je moet de Stones heten. Wil je dat toch; zet je toch die oude cd's van REM op. Dit is een goede plaat die gelukkig anders is dan alle vorige en das echt klasse na al die jaren.

De kracht van REM is de combinatie van de stem van Michel Stipe, de tweede stem van bassist Mike Mills en de hemelse gitaarklanken van Peter Buck. De chemie tussen hen groeide en groeide vooral ten tijde van hét absolute artistieke hoogtepunt (Lifes Rich Peagant) en de prachtalbums Out of Time en Automatic for the People. En dat niveau haalt Around The Sun amper, misschien in het fraaie Leaving New York waarmee Around the Sun sterk opent. De twee nummers daarna zijn echter ongelooflijke afknappers, wat een flauwekul, slappe hap. Ook de rest van het album gaat gebukt onder vrij inspiratieloze midtempo songs. REM rockt niet meer. Waar zijn de gitaarpartijen van Buck? De synthesizer voert de boventoon, waardoor het album wel erg emotieloos overkomt. Dat fans dit album durven vergelijken met de ijzersterke serie klassieke albums (zoals genoemd) is onbegrijpelijk en niet terecht. REM is aardig uitgeblust.

Helemaal mee eens, niks meer aan toe te voegen. Around the sun is de beste REM plaat sinds jaren. dacht bijna it's the end of REM and we know it. Maar ze zijn terug en hoe!

Met Around the sun is R.E.M terug op het niveau van de 80th klassiekers Document en Green (hun jaren 90 commerciele werk moeten we vergeten). Was hun vorige Reveal al verre van comercieel, Around the sun is het nog minder. Commerciele albums maken (Out of time, AFTP) en veel geld binnen halen is natuurlijk lekker, maar gaat na verloop van jaren aan je geweten knauwen moeten de jongens gedacht hebben. ATS heeft diepgang door de goede songteksten op heerlijke melancholische klanken wat ik al tijden had gemist. Oprechtheid een eerlijkheid ten troef op ATS. Geen hitpotenties of commercieel hoogstandje, maar goudeerlijke muziek voor de kritische luisteraar.